Tym razem coś o serialu i to nie byle jakim. Ale...? No właśnie, o tym "ale" na końcu. Już chyba każdy obejrzał (a jeżeli nie, to przynajmniej usłyszał) o serialu "Lupin" z netflixowej platformy. Sporo szumu i wszędobylskich, zachęcających recenzji i zachwytów pojawiało się ostatnimi czasy, dlatego też i ja postanowiłem sprawdzić o co w tym wszystkim chodzi.
Na początek drobna uwaga do tych wszystkich oczytanych, co od razu skojarzą o jakiego Lupina może chodzić. Niestety serial ten nie opowiada historii dżentelmena-włamywacza, który w zuchwały sposób "dokuczał" bogaczom. Niezwykle inteligentny, szarmancki, ale i wyjątkowo zuchwały złodziej o milionie twarzy, kojarzony z cylindrem, monoklem, czarną peleryną i białymi rękawiczkami, "stworzony" został przez fantastycznego pisarza Maurice Leblanc`a. Ale szerzej o tym zapewne któregoś dnia będziecie mogli przeczytać na Księgoforze :) Tutaj mamy inne zadanie.
Według wielu portali, „Dom z papieru” jest jednym z najbardziej udanych, nieanglojęzycznych seriali dostępnych na Netflixie. Oryginalna wersja z 2017 roku wyprodukowana przez kanał Antena 3 składała się z 15. 70-minutowych odcinków.
Stworzony przez Álexa Pinę dramat kryminalny opowiada o grupie ośmiu złodziei, prowadzonych przez Profesora (Álvaro Morte). Seria początkowo miała być ograniczona do dwóch części, ale jak już wiemy, 4 sezony już są, a to jeszcze nie koniec.
Powiedzmy sobie pokrótce, o co w tym wszystkim chodzi. Nie będę opisywał poszczególnych odcinków, ani streszczał sezonów, bo to po prostu trzeba zobaczyć. Ale kilka tajemnic przed tymi, którzy jeszcze nie obejrzeli żadnej części, odsłonimy. Otóż Profesor – mózg całej operacji zebrał drużynę spośród przeróżnych, wyselekcjonowanych, odrzuconych przez społeczeństwo i wyjętych spod prawa osób. Każdy z członków ekipy „przywdział” nowe imię: nazwy stolic. I tak oto w ten sposób mamy: Tokio (Úrsula Corberó), Nairobi (Alba Flores), Denver (Jaime Lorente), Moskwa (Paco Tous), Berlin (Pedro Alonso), Rio (Miguel Herrán), Helsinki (Darko Peric) i Oslo (Roberto Garcia). W czerwonych kombinezonach i z twarzami zakrytymi maskami hiszpańskiego malarza Salvadora Dalí postanawiają obrabować hiszpańską mennicę.
Jak wam mija kwarantanna i przymusowe #zostanwdomu? Mam nadzieję, że całkiem nieźle i nie korci Was by wyjść gdziekolwiek.
Na pewno czas podczas pandemii jest ciężki. Netflix cały obejrzany, HBO-GO także nie ma już tajemnic, Disney+ jeszcze nie ma w Polsce (JA CHCĘ MANDALORIANA!!!) i dotarliście już do końca YouTuba, to co robić w takiej sytuacji? Można czytać książki - jak nie wiecie od czego zacząć, polecamy Księgofor. Jeśli jednak nadal chcecie siedzieć przed telewizorem, to dla umilenia tego czasu zakładkę VOD.
Sprawdźcie, czy jeszcze jest na świecie oś, czego nie widzieliście. Miejcie jedynie na uwadze to, że jest to dostawca zewnętrzny. Jak zawsze, czytajcie uważnie wszelkie warunki, zasady itd, żeby potem nie było płaczu innego, niż tylko wzruszenie nad przecudną komedią romantyczną ;) Możliwość oglądania online, lub pobrania (bo może akurat wirus dotknie waszego dostawcę internetu?) Jest na pewno kusząca.
Sztuka Kochania, czyli film Marysi Sadowskiej z 2016 roku o życiu bardzo sławnej w latach 70 tych Michaliny Wisłockiej i losach powstawania jej poradnika, który swego czasu był na językach bardziej niż cokolwiek innego. Sama odnalazłam go niegdyś w domu rodzinnym, co spotkało się z całkiem szybką i wówczas dziwną dla mnie reakcją rodziców. Rewolucyjna postać doktor Wisłockiej jawi się w filmie, można by stwierdzić po zapoznaniu się z jej internetową biografią, całkiem realistycznie. Odtwórczynią głównej roli została świetna Magdalena Boczarska. Z perspektywy dnia dzisiejszego, prawdy którym była tak wierna Michalina Wisłocka, nie są dla świadomego, współczesnego człowieka czymś nowym, jednakże pokolenie moich rodziców musiało mieć wypieki na policzkach kartkując książkę bogatą w liczne opisy erotycznych sekwencji. Poradnik ma dodawane co jakiś czas przypisy idące z nurtem nauki, niemniej jednak, nie sposób odebrać Wisłockiej ponadczasowej świadomości...
Trochę mnie nie było, ale kanapa znowu odwiedzona. Chociaż tym razem bardziej fotel, i to ruchomy, psikający w sali 4DX - polecam ;)
Ciężko pisać opinie o kolejnym filmie z cyklu Gwiezdnych Wojen, jeśli zna się na pamięć wszystkie dialogi z poprzednich części. Z góry założenie jest takie, że nie będę obiektywny. Ale o tej części akurat chyba warto napisać.
Byłem dość sceptyczny na wieźć o tym, że szanowny Disney zabierze się za wypuszczanie kolejnych części bliżej nieokreślonych historyjek posługujących się tytułem Gwiezdnych Wojen. Po obejrzeniu "Łotra" śmiem stwierdzić... że... ale o tym na koniec.
Łotr 1 - pierwsza z (mam nadzieję) wielu części Gwiezdnych Wojen, która nieco odchodzi od pokazywania drogi życia kilku najważniejszych postaci - oczywiście Vadera i Luka. W tym "odcinku" poznajemy jeden z wątków pobocznych, ale jakże ważnych i ciekawych. "Nowa Nadzieja" rozpoczyna się ucieczką Księżniczki Lei przed pościgiem Imperium. Ma ona ze sobą plany Gwiazdy Śmierci. A skąd je ma? O tym właśnie dowiadujemy się w "Łotrze 1". Zatem pokrótce o tym co się w tym "Łotrze" tak na prawdę wydarzyło.
Ostatnio dość spontanicznie wraz z Małżonką poszukiwaliśmy czegoś na leniwy wieczór na kanapie. kilka chwil przeglądania biblioteki... i.... Przeznaczenie. No niech będzie. Początek zapowiadał się dość ciekawie... na tyle ciekawie, że nie bardzo w sumie pamiętam. Ot kolejny znośny film, po którego obejrzeniu można stwierdzić: "podobał mi się", ale nie przypomina się żadna ciekawa scena.
Tu ktoś strzela... tam ktoś pije... no sensacyjny przecież.
Ale na szczęście za bardzo robieniem kawy i kanapek się nie rozpraszałem i śledziłem to co się na ekranie dzieje. Niby nic specjalnego się nie działo. Pewna tajemnicza agencja rządowa zajmuje się podróżowaniem w czasie, aby udaremniać przestępstwa. Rządowy agent (w tej roli Ethan Hawke) próbuje złapać rzezimieszka, ale wciąż mu się wymyka.
Poznajemy także Jane - dziewczynę, która została podrzucona do sierocińca zaraz po porodzie. Jest inna, niż pozostałe dziewczynki... potrafi zawalczyć o swoje ze znacznie większymi chłopakami. Ją też chce zwerbować agencja.
Więcej nie powiem, bo wyjdzie wszystko na jaw.
Wrażenia?? Mieszane. Z jednej strony... historia dość banalna, "egzekucja aktorska" nie specjalnie najwyższych lotów... ale... pewien splot wydarzeń i dość prostych niedomówień sprawia, że jednak ogląda się to z zainteresowaniem. Tylko ta... niewiadoma... mogłaby być bardziej niewiadoma... kto jest ojcem? kto jest matką? A córką? Czy może synem?? Chociażby dla samej zagwozdki egzystencjalno-czasoprzestrzennej warto obejrzeć :)
Gatunek: Thriller, Sci-Fi
Reżyseria: Michael Spierig, Peter Spierig
Scenariusz: Michael Spierig, Peter Spierig
Obsada: Ethan Hawke jako: Barman / Agent podróżujący w czasie
